Dzień 25, Tarvisio – Sella Nevea

(P.)

Zacznę tak: jeśli ktoś kiedyś powiedziałby nam „podajcie mi choćby jeden dowód na istnienie Boga”, odpowiedziałybyśmy mu „Sella Nevea”; bez zastanowienia. I mamy taką umowę, że gdyby kiedyś któraś z nas miała duchowe wątpliwości – ta druga jej przypomni te właśnie dwa słowa; wystarczy – bo śmiem przypuszczać, że jeśli kiedyś miał być ostatecznie pogrzebany nasz potencjalny ateizm – to właśnie 25. dnia, po dotarciu do wioski, w której nie było nic, oprócz „20 mieszkańców i trzech hoteli” (zasłyszane we wcześniejszym miasteczku – a jakże prawdziwe!).

Od początku – padało całą noc; stodoła była doskonałym schronieniem, wbrew przypuszczeniom – nic nie przemakało. Ale padało ulewnie – i nasze plany wyjścia o 5:00 skończyły się tym, że spałyśmy do 7:00 i zostałyśmy w Tarvisio na mszę o 8:30. Nadal zresztą padało. Po Mszy deszcz trochę osłabł – więc zarzuciłyśmy na siebie peleryny i poszłyśmy; w góry, docelowo do Chiusaforte (zawiodła moja mierna zdolność szacowania odległości – i nie wiedziałyśmy, że to w rzeczywistości dystans 40 km). Jak tylko oddaliłyśmy się od miasta, ulewa wróciła – jeszcze mocniejsza. Droga pięła się serpentynami ostro w górę; na długości 10 km minęłyśmy tylko dwie martwe wioski (łącznie jakieś 8 pustych domów). Wszystko było mokre (peleryny – to nawet od środka), a do tego było przeraźliwie zimno (jeśli chodzi o zimno – to chyba najtrudniejszy dzień z całej trasy; właściwie – w wielu aspektach to był najtrudniejszy dzień trasy…). Nie widziałyśmy dosłownie nic – wierzchołków gór, ani nawet wierzchołków drzew; wszędzie była tylko gęsta i zupełnie mroczna górska mgła. Angela zachowała resztkę entuzjazmu, żeby docenić efekt estetyczny; ja tymczasem musiałam się mocno starać, żeby zupełnie nie spanikować; mnóstwo ciemnych scenariuszy miałam w głowie – i rzeczywiście, gdyby wtedy mgły zeszły odrobinę niżej i przykryły nas – zrobiłoby się poważnie; droga zupełnie nie miała pobocza, a już sam deszcz sprawiał, że nie było nas widać. W skrócie – szłyśmy, pomiatała nami ulewa, a nasza modlitwa już była pełna złości; a ciężko w złości o poczucie bezpieczeństwa.

Zdjęć z deszczowego etapu – niestety brak; z przyczyn oczywistych. To poniżej, to już zdjęcia z części popołudniowej.

Po 10 km znalazła się mała wioska, w której byli ludzie; kościół też był, ale zamknięty. Weszłyśmy do baru, żeby chociaż trochę ogrzać się kawą i przeczekać największy deszcz. Posiedziałyśmy jakąś godzinę, a panowie z baru uświadomili nas, że do Chiusaforte mamy jeszcze 30 km. Po drodze nie ma nic, prócz wspomnianego Sella Nevea – „ale tam też właściwie nie ma nic” (i tu cytat ze wstępu, o 20 mieszkańcach i 3 hotelach). Więc chwilę przed 14 wyszłyśmy z tej wioski ze świadomością, że do najbliższego kościoła mamy 30 km. Plus był taki, że przestało padać i ustąpiły mgły – wtedy po raz pierwszy zobaczyłyśmy, co znaczą „wysokie” góry.

Droga nadal była stroma i trudna; więc 12 km do Sella Nevea zajęło nam prawie 3 godziny. Byłyśmy wykończone, zmarznięte, głodne – i pewne, że dalej już dziś nie pójdziemy. Szukając czegoś do jedzenia, minęłyśmy dwa bary (nie zastanawiając się, dlaczego właściwie nie wchodzimy do nich) – i weszłyśmy dopiero do trzeciego – hotelowej restauracji. W środku było pusto, ale mieli tam pizzę za 7 euro – więc zostałyśmy. Miejsce było ładne i stanowczo NIE było tanie. A po jedzeniu przyszedł moment na refleksję o noclegu. Plebanii brak, nawet zwyczajnych domów brak; kilka wnęk przy garażach widziałyśmy, szukając tej pizzy. Ale to zdecydowanie nie był dzień na spanie pod chmurką – zimno, mokro, bardzo wietrznie; od 5 dni nie miałyśmy już ciepłej wody i konkretnej łazienki; więc nawet psychicznie – znów nie było dobrze. A poza tym była niedziela – Pan Bóg zawsze wcześniej robił tak, że w niedzielę mogłyśmy odpocząć. Głupio się przyznać – ale choćby dlatego byłam zła; bo wyglądało tak, jakbyśmy tej niedzieli miały się tylko pogrążyć w śmiertelnym zmęczeniu. A tak być nie mogło… Teraz to brzmi śmiesznie, a wtedy – to była naprawdę ciężka refleksja człowieka, który po prostu czuł się wyczerpany – i na ciele, i na duchu, na umyśle zresztą też.

Więc postanowiłyśmy pytać w hotelach – o darmowy kawałek dachu, choćby w piwnicy. Jako pierwszy – ten, w którym siedziałyśmy. Znów tylko takie pokorne i strachliwe „Boże, działaj” – i do dzieła. Pierwsza odpowiedź pana z recepcji na cały mój wywód – „60 euro od osoby”. Czyli ponad tydzień naszego jedzenia… Podziękowałyśmy, on kazał jeszcze zaczekać – i wrócił za moment mówiąc, że „30 euro”, to najmniej. Więc znów – podziękowałyśmy, bo nawet tyle, to dla nas za dużo – i miałyśmy już wychodzić, kiedy spytał, skąd właściwie jesteśmy. Powtórzyłam, że z Polski – spojrzał na nas, znów kazał zaczekać, wyjął telefon i pobiegł gdzieś dzwoniąc. Już ten gość był natchniony – nie mamy co do tego wątpliwości! Bo biegał, kogoś wołał, dzwonił – a przecież nie musiał; nie miał powodu.

Po kilku minutach wrócił z dziewczyną; a ona – na koszulce miała smoka. Wawelskiego! I napis „KRAKÓW”. Tak właśnie – na ostatnim alpejskim odludziu, w ostatnim hotelu, dokładnie tam, gdzie „przypadkiem” weszłyśmy na pizzę za 7 euro – pani manager była Polką; ba! z Krakowa była! Wtedy właśnie mój potencjalny ateizm umarł.

Pani nie mogła sama decydować – ale poszła porozmawiać z właścicielem; długo jej nie było – i nie wiemy, jak wyglądała ta rozmowa; my w tym czasie już tylko się modliłyśmy – o natchnienie dla nich, tak po prostu o ten cud. I – co istotne! – obie czułyśmy, że Pan Bóg nie zamierza tego tak zostawić. Za daleko się już posunął. I cóż, trochę się bałam – a jednocześnie byłam pewna, że dzieją się właśnie niesamowite rzeczy. Dobra rzecz – znak, że jednak poprzednie 25 dni wreszcie zaczyna przynosić owoce.

Pani wróciła – i oczywiście, tą noc spędziłyśmy w trzygwiazdkowym hotelu, z widokiem na Alpy, z gorącym prysznicem – i mając pięcioosobowy pokój tylko dla siebie. A pani manager na nasze zszokowane „dziękujemy” odpowiedziała „nie ma problemu, w niedzielę mamy zawsze pełny hotel – więc odpocznijcie, macie pokój dla siebie”. Tak, nic nie pomyliłam – powiedziała, że hotel jest pełny, że zaraz przyjeżdża jeszcze jedna grupa – a tymczasem my miałyśmy pokój za darmo. Zupełnie pozbawione sensu i logiki. I uświadomiłyśmy sobie, że właśnie o to chodzi – Pan Bóg zawsze działa wbrew wszelkiej logice. Dlatego właśnie NIEPOJĘTY jest! (Aż się prosi, żeby po prostu tu skończyć i napisać AMEN).

Pani była aniołem; wychodząc powiedziała jeszcze, żebyśmy się nie martwiły, bo jutro już pewnie będzie ładnie – poniedziałkowy poranek przywitał nas jasnym słońcem i błękitnym niebem.

(Tak, właśnie – zdjęcie powyżej, to widok z naszego balkonu).

I tamtego dnia znów zweryfikowałam duchowe rozterki – dotąd wydawało mi się, że sednem zaufania jest przestać się bać; więc starałam się – a wychodziło bardzo różnie; właściwie, kiepsko wychodziło. A moment paniki w czasie ulewy uświadomił mi, że nie o to wcale chodzi. Bać się nigdy nie przestanę, bo więcej myślę, niż doceniam – ale mimo, że się boję śmiertelnie, idę dalej – stromo i nie widząc zupełnie celu; idę i wcale nie czuję, że ufam – ale i tak wiem, że Pan Bóg to załatwi; moje strachliwe i naciągane „Bądź wola Twoja” nie jest mu potrzebne. Bardziej chyba docenia „I tak wiesz, że pójdę dalej, więc musisz działać, bo bez Ciebie umrę”. Dobra to była refleksja – i trochę mnie uwolniła od presji bycia „odważną”; sama sobie presję narzuciłam – a Pan Bóg chciał ją ze mnie zdjąć; więc nam dał deszcz, żeby trochę odświeżyć myślenie.

Szczerze mówiąc, płakałam, jak bóbr tamtego wieczoru – i nie wiem, czy to ze zmęczenia, czy ze zdziwienia, czy z litości nad własnym niedowiarstwem; ale to dobry czas na łzy był. I czułyśmy się tak bardzo, bardzo mocno kochane; i każda sekunda tego wieczoru przynosiła serduchom doskonalszy spokój. A tuż przed zachodem pokazało się na moment słońce – i zaczęły grać świerszcze! Niesamowity koniec cudownego dnia.

Przepraszam za długość wpisu; może Angela doda coś od siebie – będzie jeszcze dłuższy. Ale krócej nie umiałam – za dużo Wszechmocy, żeby zmieścić w kilku akapitach 🙂

Zdjęcie na balkonie – oczy się nam świecą i ogólnie jakieś śmieszne, ale niech tu wisi, bo przynajmniej w jakimś malutkim procencie pokazuje, jaki był tamten wieczór.